HERKES ÖLÜR, AMA HERKES GERÇEKTEN YAŞAMAZ.
Victor Hugo

16 Nisan 2012 Pazartesi

Bir Gün Batımı Daha...



Güneş batı ufkunu çoktan terk etti. Uzaklarda bir yerde tan yeri ağrırken, burada gökyüzündeki son kızıllıklar da yavaş yavaş kayboluyor. Bulutlar şekilden şekille girerek, kara siluetler halinde öbek öbek dolanıyorlar rüzgârın çobanlığında. Ay yok. Yıldızlar ikisinin yokluğunda parıldama yarışına girmişler… Sahil kesiminde de ışıklar yanmaya başladı. Kıyı boyunca uzanan ağaçlıklı yoldan geçen arabaların farları kesik kesik ulaşıyor gözüme. Rüzgâr yön değiştiriyor. Kara meltemi hafif hafif esmeye başladı, saçlarımı uçuşturuyor, sahilden çeşit çeşit kokular getiriyor burnuma. Vanilyalı dondurma kokusu alıyorum. Hiç aramam ama canım çekti. Küçükken ailecek sahil boyunda yürürken külah kısmını yemeye bayılırdım. Çok yukarlardan bir uçak geçiyor. Kabin ışıklarını seçebiliyorum. Nereye gidiyor acaba? İçinde olmak isterdim, eve dönüş yolunda. Ama her dönüş başka bir geri sayımı başlatıyor. Garip bir hissiyat sarıyor. Sanırım şuan dünyanın neresinde olursam olayım aynı şeyi hissederdim. En kalabalık ortamlarda olsam bile… Yalnızlık… İçim buruluyor. Kaybettiğim bir şeyler var. Dolduramadığım bir şeyler… Dünya çok hızlı değişiyor. Sihri ise çoktan kaçtı.