İstanbul beni tembelleştiriyor. Gereğinden fazla kaldım sanırım. Ne zaman gereğinden uzun kalsam, başımı derde sokarım. Yine soktum…
Ne yapacağını bildiğin halde yapmamak… Buna inat denir. İnat etmeyeceğim… Savaşacak zamanım yok. Gömeceğim acı verse de. Herkes kendi seçimini yaşar. Ben de öyle yapacağım. Doğru ya da yanlış… Kimseye hesap verecek değilim. Tek sığınağım gitmek…
Haziranın sonunda yağmur… Gri bulutlar, uçuşan martılar… Hüzün yüklüyorlar…
Bir gün, er ya da geç, gideceğim “Güney Denizine”, oradaki bir adaya. Oturacağım beyaz kumsallardaki bir yaşlı kayaya ve melankolinin ufkuna dalacağım. Çevremde beni garipseyen Albatrosların bakışları adlında, köpekbalığı kaynayan türkuaz denizin kıyısında… Sadece palmiyelerin yapraklarını hışırdatan meltemin sesi olacak etrafımda, sahile vuran küçük dalgalarla… Ve her zaman yanımda yeteri kadar rom… Kızaran güneşe veda edeceğim her akşam… Son durağım olacak orası. Oğlak dönencesin altında, yüz binlerce yıldızın ışığında...
